Το μοιραίο τέλος των Συμβουλίων Ιδρυμάτων

 

Ο νόμος 4009/24-8-2011 κατέστη δυνατόν, χάρη στο τσαγανό της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου, να ψηφιστεί από 255 βουλευτές, παρά τις λυσσώδεις επιθέσεις. Η κ. Διαμαντοπούλου ξεκαθάρισε εξαρχής τους πραγματικούς λόγους των επιθέσεων: «Από τα 80 άρθρα του νόμου τα 79 εφαρμόζονται. Ενοχλεί το άρθρο για την εκλογή των διοικήσεων». 

Δηλαδή, το άρθρο για το «πάπλωμα»: για τα Συμβούλια Ιδρυμάτων (Σ.Ι). Ενός θεσμού που κυριαρχεί σε όλα τα πανεπιστήμια της Ε.Ε. και των ΗΠΑ και που εδώ ψηφίστηκε από το 85% των πανεπιστημιακών. 

Μέσα σε πέντε χρόνια ο ρόλος των Σ.Ι. ροκανίστηκε διαδοχικά από τους μετέπειτα υπουργούς κ. Μπαμπινιώτη, Αρβανιτόπουλο (Ν.Δ.), Λοβέρδο (ΠΑΣΟΚ), Μπαλτά (ΣΥΡΙΖΑ), Φίλη (ΣΥΡΙΖΑ). 

Την αρμονική συνεργασία τους την έχουν περιγράψει πολλοί και ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ. 

Θα σταθώ μόνο στο σημείο όπου η αν. υπουργός Παιδείας, κ. Σία Αναγνωστοπούλου, είχε δηλώσει ανερυθρίαστα ότι υπεύθυνα για τις δυσλειτουργίες στα Πανεπιστήμια είναι… τα Σ.Ι. 

Ομως αντί να τα «τελειώσει», όπως υποσχέθηκε, τους έδωσε παράταση θητείας μέχρι τον Αύγουστο 2017. Δεν πρόκειται για ευήθεια. Πρόκειται για δειλία να αντιμετωπίσει τους εταίρους μας. Νταηλίκι προς τα μέσα, δειλία προς τα έξω. 

Στο σημείο αυτό αντέδρασαν έξι μέλη του Σ.Ι. ΕΜΠ. 

Εκαναν υπομονή και παραιτήθηκαν μόλις τώρα, με τη λήξη της θητείας τους, ώστε να μην κατηγορηθούν από τους επιτήδειους για υπονόμευση, όπως οι πρόεδροι Σ.Ι» κ. Δ. Μπερτσιμάς (ΕΚΠΑ), Γρ. Σηφάκης (Π. Κρήτης) και Ν. Ζούμπος (Π. Θεσσαλίας) και η κ. Β. Κιντή, που παραιτήθηκαν πέρυσι. Τρεις από αυτούς μας πληροφόρησαν, μεταξύ άλλων («Κ» 28/8), ότι είχαν καταντήσει να συνεδριάζουν κρυφά!

Η ιστορία των Σ.Ι. είναι διδακτική.

 Μέχρι σήμερα όλοι οι θεσμοί που εισήχθησαν από την Ευρώπη είτε καταργήθηκαν είτε διαστρεβλώθηκαν: ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιοσύνη, διαχωρισμός εξουσιών, ανεξιθρησκεία, πολιτικός γάμος, ανεξάρτητες αρχές (βλ. ΕΛΣΤΑΤ), ακόμα και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός. Τα Σ.Ι. θα γλίτωναν; Τι λέει ο κ. Μητσοτάκης;

 Μας έμαθε ότι δεν υπήρξαν μέχρι σήμερα κόμματα με πρόγραμμα και αρχές. Δεν δίστασαν να κατεδαφίσουν κάτι που τα ίδια έχτισαν, υποταγμένα στη χυδαιότητα και στη βία ως όρο για την επιβίωσή τους. 

Μας έμαθε, επίσης, ότι το συντεχνιακό συμφέρον υπερισχύει του κομματικού, ακόμα και των συμφερόντων της χώρας, σε βαθμό που εγγίζει τα όρια του φασισμού. 

Η εξευτελιστική αντιμετώπιση των ομογενών επιστημόνων, που προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν αφιλοκερδώς, δεν δείχνει μόνο περιφρόνηση σ’ αυτούς. Δείχνει περιφρόνηση και στην ελληνική κοινωνία. 

Μας έμαθε ακόμα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πανεπιστημιακών έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ανήμπορης «σιωπηρής πλειοψηφίας». 

Μας έμαθε, τέλος, ότι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον απασχολούν καίρια ζητήματα της ανώτατης παιδείας, όπως η φετινή μαζική είσοδος μετριοτήτων στα ΑΕΙ (που σημαίνει είτε ότι δεν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις, είτε ότι θα μειώσουν δραματικά το επίπεδο των ΑΕΙ). 

Τον απασχολεί η εξουσία. Το τέλος των Σ.Ι. ήταν μοιραίο.