Σταύρος Σ. Καλεντερίδης: Τηλεοπτικές άδειες και ο νέος κύκλος αυταρχισμού

Σταύρος Σ. Καλεντερίδης: Τηλεοπτικές άδειες και ο νέος κύκλος αυταρχισμού

 

Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα της χώρας το οποίο ωστόσο δεν έχει λάβει την απαραίτητη προσοχή ενώ ακόμα και όσοι τολμούν να το εξετάσουν, το προσεγγίζουν από τελείως λανθασμένη προοπτική με αποτέλεσμα κανείς να μην αναδεικνύει την πραγματικότητα.
Αναφέρομαι στο ζήτημα των τηλεοπτικών άδειων, τη διευθέτηση του οποίου φέρεται πως έχει αναλάβει τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση. Ένα ζήτημα με τεράστιες προεκτάσεις για την ποιότητα της ενημέρωσης στη χώρα αλλά και την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης - ελευθερίες για τη διεκδίκηση των οποίων δόθηκαν μεγάλοι αγώνες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένα ζήτημα δηλαδή Δημοκρατίας, που πιθανώς για ύποπτους λόγους, κανείς δεν αντιμετωπίζει ως τέτοιο.
Η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε είτε κατόπιν δικής της επιφοίτησης είτε έπειτα από γνωμοδότηση κάποιας σχετικής αρχής δήθεν ειδικών στο θέμα, πως «η αγορά και ο πληθυσμός της χώρας μας δικαιολογούν την ύπαρξη τεσσάρων (4) τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας»! Τις προϋποθέσεις για το ποιος μπορεί να λάβει τις άδειες καθώς και τη σχετική διαδικασία του διαγωνισμού την αποφάσισε ο αρμόδιος υπουργός ο οποίος όπως γίνεται πάντα σε αυτή τη χώρα δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο. Επίσης, αυτός ο «άσχετος με το αντικείμενο» υπουργός είναι που θα αποφασίσει εν τέλει και για το ποιοι θα λάβουν τις τέσσερις άδειες που ο ίδιος μοιράζει.

Εδώ λοιπόν τίθεται πραγματικά ένα ζήτημα ελευθερίας και Δημοκρατίας. Είναι αδιανόητο να αποφασίζει ένας άνθρωπος για το πόσα κανάλια θα λειτουργούν σε μια χώρα. Εύλογα διερωτάται κανείς με ποιο δικαίωμα με ποια ικανότητα αποτολμά κάτι τέτοιο; Κανείς δεν έχει αυτή τη νομιμοποίηση και αν υπήρχε συνταγματικά ανεξάρτητη δικαστική εξουσία πολύ πιθανόν ο υπουργός να την έβρισκε απέναντι του. Συγκεκριμένα, ο υπουργός αυτός αποφάσισε μόνος του και χωρίς να λογοδοτήσει σε κανέναν πως στην Ελλάδα αναλογεί ένα τηλεοπτικό κανάλι ανά 2,5 εκ. κατοίκους - τα λιγότερα δηλαδή παγκοσμίως. Απλά κοιτώντας τις γειτονικές μας χώρες βλέπουμε πως στην Αλβανία αναλογεί μία άδεια ανά 933.000 κατοίκους, στη Βουλγαρία μία ανά 1,5 εκ. κατοίκους, στα Σκόπια ανά 420.000 κατοίκους, στην Ιταλία ανά 2 εκ. κατοίκους και στην Τουρκία με 50 ιδιωτικά εθνικά δίκτυα, αναλογεί μία άδεια ανά 1,5 εκ. κατοίκους.

Αυτό το οποίο δεν γνωρίζει, ή εσκεμμένα παραβλέπει η κυβερνητική ομάδα είναι πως ζητήματα τέτοιου τύπου όπως ελευθερίας έκφρασης και ιδιωτικών επιχειρήσεων, δεν τα αποφασίζει κάποια κλειστή σέκτα ή το «κόμμα» όπως συνέβαινε στο παρελθόν σε σκοτεινά και οπισθοδρομικά καθεστώτα, αλλά ο υγιής ανταγωνισμός σε συνδυασμό με τις ανάγκες και τις συνήθειες της εκάστοτε χώρας. Άγνωστες βέβαια έννοιες για τη συγκεντρωτική και αντιδημοκρατική ομάδα του Μαξίμου. Με άλλα λόγια, θα έπρεπε η αυταρχική ηγεσία της χώρας να επιτρέψει στους πολίτες να είναι αυτοί οι οποίοι με τις επιλογές τους θα επιλέξουν τους νικητές τις διαδικασίας (χωρίς γελοία αριθμητικά όρια στον αριθμό των αδειών) και να οδηγήσουν οι ίδιοι στην πτώχευση και την ανυπαρξία τα κανάλια τα οποία λασπολογούν και παραπληροφορούν, και όχι να βαφτίζει ψεύτες και λασπολόγους κατά το μικροκομματικό του δοκούν το εκάστοτε κυβερνητικό επιτελείο! Με άλλα λόγια, θα έπρεπε η αυταρχική ηγεσία της χώρας να διοικεί και να εκτελεί και όχι να αποφασίζει και να διατάζει.Επιπροσθέτως, τις ανάγκες και τις συνήθειες της κοινωνίας μας δεν μπορούν να τις προαποφασίσουν οι πολιτικοί για εμάς, πόσο μάλλον οι συγκεκριμένοι πολικοί, με τις συγκεκριμένες επαχθείς πολιτικές που εφαρμόζουν στη χώρα μας!

Δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίλογος από μεριάς κυβέρνησης για το ανωτέρω απλό σκεπτικό, ή ορθότερα, δεν υπάρχει καμία λογική στην πρόταση της. Η κίνηση αυτή χαρακτηρίζει και προδιαγράφει ένα ανελεύθερο και ολοκληρωτικό καθεστώς το οποίο σκοπεύει να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς, σχετικά με το τι είναι αυτό ακριβώς μας χρειάζεται και σε ποιο βαθμό το χρειαζόμαστε, επιλέγοντας είτε τους «δικούς του» νικητές της διαδικασίας αδειοδότησης, είτε αυτούς που θα δεχθούν να υποταχθούν πρώτοι στις κομματικές βουλές και ορέξεις.