Κοινοποίηση: Ο Ταγίπ γίνεται Τσιλερντογάν - Πού θα οδηγήσει η ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκίας;

Ο Ερντογάν και η μεταμόρφωση σε ένα αρσενικό «υβρίδιο» της Τανσού Τσιλέρ

του Σάββα Καλεντερίδη

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 φώτισε το άστρο της Τανσού Τσιλέρ στο πολιτικό στερέωμα της Τουρκίας. Τότε η Τουρκάλα πρωθυπουργός, με προϋπηρεσία στην Παγκόσμια Τράπεζα και χωρίς συναίσθηση της τουρκικής πραγματικότητας, ακολούθησε μια ριζοσπαστική πολιτική για να αντιμετωπίσει το Κουρδικό.
Στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής πολιτικής που ακολούθησε η Τσιλέρ, προχώρησε στη σύλληψη των Κούρδων βουλευτών του κουρδικού κόμματος DEP, ανάμεσα στους οποίους και η Λεϊλά Ζάνα.

Ένα άλλο μέτρο που έλαβε η άλλοτε «σιδηρά κυρία» της Τουρκίας, ήταν η έγκριση από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας μακροσκελούς καταλόγου με επιχειρηματίες, διανοουμένους και πολιτικούς που υποστήριζαν το κουρδικό κίνημα, για εκτέλεσή τους από τους δολοφόνους του τουρκικού κράτους. Ακολούθησαν χιλιάδες δολοφονίες που έμειναν ανεξιχνίαστες, και το κάψιμο 4.000 κουρδικών χωριών από τον τουρκικό στρατό.
Τώρα ο Ερντογάν, αντιλαμβανόμενος ότι η διαδικασία που ξεκίνησε το 1991, με την Καταιγίδα της Ερήμου, θα ολοκληρωθεί τα επόμενα χρόνια με τη χειραφέτηση των Κούρδων και τη δημιουργία ομόσπονδων κρατιδίων σε Ιράκ, Συρία και Τουρκία, άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα αρσενικό υβρίδιο «Τσιλέρ», εξασφαλίζοντας τη στρατηγική συμμαχία σε πολιτικό επίπεδο του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ) και σε «επιχειρησιακό» των Γκρίζων Λύκων, παρακλαδιού του ΜΗΡ και ενεργούμενου του βαθέος κράτους.

Η Τουρκία του Τσιλερντογάν, για να αποφύγει να πιει το «πικρόν ποτήριον» της αναγνώρισης της σκληρής κουρδικής πραγματικότητας, αποφάσισε να σχεδιάσει μια νέα πολιτική σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο.

Στο δεύτερο επίπεδο σχεδίασε την εισβολή στο Ιράκ, σε περίπτωση που οι Κούρδοι του PKK παραμείνουν στην Επαρχία Σιντζάρ, όπου οι ιεροί τόποι των Γεζίντι. Για το λόγο αυτόν, και για να γίνει πιστευτή, μετακίνησε πρόσφατα την 28η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (η οποία παρεμπιπτόντως έχει κύρια αποστολή την απόβαση σε ελληνικό νησί) στα σύνορα με το Ιράκ, σε απόσταση μόνο 50 χλμ. από το Σιντζάρ.
Επίσης, στο ίδιο πλαίσιο, έχει εισβάλει στη Συρία με μεγάλες δυνάμεις τεθωρακισμένων και καταδρομέων, προσπαθώντας να αποτρέψει την ένωση των κουρδικών καντονιών και τη μετέπειτα έξοδο των Κούρδων στη Μεσόγειο.
Στο ίδιο επίπεδο, συγκρούεται σκληρά με τις ΗΠΑ για να αλλάξουν την πολιτική υποστήριξης των Κούρδων της Συρίας, τους οποίους η Ουάσινγκτον εξοπλίζει, την ίδια ώρα που η Άγκυρα τους θεωρεί τρομοκράτες.
Σε συνέχεια της ίδιας πολιτικής, η Άγκυρα τα δίνει ΟΛΑ στη Μόσχα, για να εξασφαλίζει την άδειά της να βομβαρδίζει αεροπορικώς την Αλ Μπαμπ, για να την καταλάβουν τα τουρκικά στρατεύματα και να φράξουν το δρόμο των Κούρδων προς τη Μεσόγειο.
Όσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο, η Τουρκία έχει συλλάβει ήδη ένδεκα βουλευτές και τους περισσότερους δημάρχους που εκλέχτηκαν με τη σημαία κουρδικού κόμματος, ενώ έκλεισε και όλους τους συλλόγους που λειτουργούν στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν.

Την ίδια στιγμή τεντώνει στο σχοινί με την Ευρώπη, κατηγορώντας τις ευρωπαϊκές χώρες –κυρίως το Βέλγιο και τη Γερμανία– ότι επειδή δεν ακολουθούν τις «νόρμες» της Άγκυρας στο Κουρδικό, υποστηρίζουν την τρομοκρατία.

Αυτό σε γενικές γραμμές είναι το πλαίσιο στο οποίο κινείται η Τουρκία στο τεράστιας σημασίας ζήτημα αντιμετώπισης των εξελίξεων που κινούνται γύρω από το Κουρδικό Ζήτημα, ένα πλαίσιο που επηρεάζει όχι μόνο την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πολιτική της.
Όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί και την καρδιά του ζητήματος που θα πρέπει να απασχολήσει την ελληνική πολιτική ηγεσία αλλά και εκείνους που χαράσσουν την εθνική στρατηγική της Ελλάδας, γιατί όπως είπαμε στο άρθρο μας της Παρασκευής, βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην αρχή μια άλλης.
Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ριζοσπαστικοποίησης της Τουρκίας και ανακατατάξεων στο μαλακό της υπογάστριο – ανακατατάξεις που θα επηρεάσουν την ίδια και εξ αντανακλάσεως την Κύπρο και την Ελλάδα.