Μηχανισμός λήψεως αποφάσεων για την εξωτερική μας πολιτική

Οπιοσδήποτε οργανισμός, είτε μιλάμε για κράτος, είτε για ιδιωτική εταιρεία, είτε για νοσοκομείο, είτε για πολιτιστικό σύλλογο, πρέπει να διαθέτει έναν μηχανισμό λήψεως αποφάσεων, βασισμένο σε κάποια σταθερά κριτήρια.

Δυστυχώς στην σημερινή Ελλάδα οι περισσότεροι συμπολίτες μας επειδή δεν διαθέτουν πολιτική παιδεία, ζητούν η εξωτερική μας πολιτική να βασίζεται σε ιδεολογικά προγεφυρώματα, και μάλιστα συναισθηματικής φύσεως.

Πχ είμαστε φιλελεύθεροι δημοκράτες, άρα πρέπει να τα έχουμε καλά με την φιλελεύθερη Δύση. Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, άρα πρέπει να τα έχουμε καλά με την ομόδοξη Ρωσσία. Είμαστε κομμουνιστές, άρα πρέπει να τα έχουμε καλά με την Σοβιετική Ένωση. Είμαστε εθνικιστές, άρα πρέπει να τα έχουμε καλά με Ναζιστική Γερμανία. Είμαστε ευρωπαϊκό κράτος, άρα πρέπει να τα έχουμε καλά με την Ευρώπη, κλπ. 


Υπάρχουν αξιόλογα συγγράμματα δημοσιολόγων πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων που περιγράφουν ανάγλυφα τους μηχανισμούς αποφάσεων των ξένων χωρών. Πρέπει και εμείς στην Ελλάδα να σοβαρευτούμε σε αυτόν τον τομέα, και να πάψουμε να εκφράζουμε συναισθηματικές απόψεις στηριγμένες σε ιδεολογικά προγεφυρώματα ξένων χωρών.

Το σύνολο των σταθερών κριτηρίων που πρέπει να διέπουν τον μηχανισμό αποφάσεων των Ελλήνων για τις σχέσεις με τις ξένες χώρες, έχει ως εξής:

Πρώτον, ο γενικός αξιακός κώδιξ του Ελληνισμού πρέπει να αποτελεί βασική παράμετρο για τις αποφάσεις μας. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται οι Έλληνες να αδιαφορούν για την επέκταση του μονοθεϊσμού στην ανθρωπότητα. Στην εξωτερική μας πολιτική πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρώς υπ’ όψιν το αντίκτυπο της μονοθεϊστικής επεκτάσεως σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δεύτερον, τα εθνικά συμφέροντα. Δεν υπάρχουν μόνιμοι σύμμαχοι, υπάρχουν μόνιμα εθνικά συμφέροντα. Βασικό κριτήριο της εξωτερικής μας πολιτικής. Εν ριπή οφθαλμού αλλάζουμε συμμάχους αν διαπιστώσουμε ότι διακυβεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα.  

Τρίτον, ευκαιρίες/κίνδυνοι. Σε κάθε πολιτική κρίση αναφύονται κίνδυνοι. Μαζί τους παρουσιάζονται και πολλές ευκαιρίες. Ζυγίζουμε το κόστος και το όφελος, και αποφασίζουμε αν θα κάνουμε μία επιθετική ενέργεια.  

Τέταρτον, Ελληνικές δυνατότητες. Πάντοτε εξετάζουμε αν το πολιτικό και στρατιωτικό εκτόπισμα του Λαού μας είναι ανάλογο με τον στόχο που θέλουμε να επιτύχουμε. Αν όχι, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε πολλαπλασιαστές ισχύος και να κτίσουμε συμμαχίες. Ενδεχομένως να πρέπει να καθυστερήσουμε την δράση μας μέχρι να αυξηθεί η ισχύς μας. Αλλά αυτό θα γίνει μετά από λεπτομερή ανάλυση των δυνατοτήτων μας.  

Πέμπτον, κύρος απέναντι σε συμμάχους και εχθρούς. Τον Ιανουάριο του 1996, το βράδυ της κρίσεως στα Ίμια, οι ελληνόφωνοι ρωμιοί πολιτικοί ανάσαναν με ανακούφιση μετά την υποχώρηση της Ελλάδος και την αποφυγή της συγκρούσεως. Αδιαφόρησαν όμως για την μακροχρόνια ζημία. Πολλές φορές μπορεί να μην διαθέτουμε ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή μας, αλλά να πρέπει να πλήξουμε τον εχθρό για λόγους κύρους. Ένα κράτος που δείχνει αδύναμο προς τα έξω, πολύ γρήγορα χάνει φίλους, και εξίσου γρήγορα αποκτά νέους εχθρούς.   

Έκτον, το πολιτικό λογιστήριο. Οι Έλληνες πρέπει να αποκτήσουν πολιτικό λογιστήριο αντίστοιχο με το οικονομικό λογιστήριο του κράτους, όπου θα καταγράφωνται όσες πράξεις ξένων χωρών είναι υπέρ ή κατά της Ελλάδος. Θα τηρείται αρχείο αιώνων με στήλες χρεώσεων και πιστώσεων. Όταν θέλουμε να αποφασίσουμε τί θα κάνουμε με την Γαλλία θα πρέπει να ελέγχουμε τα αρχεία μας και να μελετούμε την συμπεριφορά της Γαλλίας εις βάρος της Πατρίδος μας πχ κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Το αυτό θα ισχύει για την Γερμανία, θα ελέγχουμε τα αρχεία του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το σωστότερο θα είναι να πηγαίνουμε πίσω εννιά και δέκα αιώνες, και αφού ελέγξουμε την συμπεριφορά μίας χώρας σε διάρκεια αιώνων, να αποφασίσουμε την δική μας απέναντί της.   

Έβδομον, υψηλή στρατηγική/τακτικοί ελιγμοί. Βασικό κριτήριο των αποφάσεών μας έναντι μίας περιοχής πρέπει να είναι η υψηλή στρατηγική από την μία πλευρά και οι βραχυπρόθεσμοι ελιγμοί από την άλλη. Η υψηλή στρατηγική για την Ευρώπη πρέπει να περιλαμβάνει τον κατακερματισμό της ΕΕ και των μεγάλων κρατών της Ευρώπης ώστε να δημιουργηθεί κενό για την Μεγάλη Ελλάδα.

Μόνον όταν συμπεριλάβουμε όλα αυτά τα κριτήρια μπορούμε να λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς συναισθηματισμούς.

Χαρακτηριστικό στοιχείο του συναισθηματισμού με τον οποίον κάποιοι Έλληνες αντιμετωπίζουν την εξωτερική μας πολιτική, είναι το ζήτημα της Ρωσίας. Δεν μας έφταναν τα ευρωγιουσουφάκια, έχουμε και τους ρωσόφιλους που περιμένουν το «ξανθό γένος» να απελευθερώσει τα πάτρια εδάφη της Ελλάδος από τους Τούρκους.

Η μελέτη της ρωσικής ιμπεριαλιστικής διπλωματίας εύκολα θα αποδείκνυε στους ρωσόπληκτους ελληνόφωνους χριστιανούς ότι η υψηλή στρατηγική της Ρωσίας είναι να κατέλθει στα θερμά νερά της Μεσογείου, και άρα να καταλάβει για λογαριασμό της τα Στενά του Βοσπόρου και του Ελλησπόντου.

Ένας μηχανισμός λήψεως αποφάσεων βασισμένος στα άνωθεν κριτήρια, θα υπεδείκνυε ότι η υψηλή στρατηγική της Ελλάδος είναι να ανέλθει στα εδάφη του Ευξείνου Πόντου. Μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό τακτικούς ελιγμούς με την Ρωσία. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε να αποκτήσουν βάσεις στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα αποκτήσουμε βάσεις στον Εύξεινο Πόντο.

Αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, όσο οι Ρώσσοι θα προσπαθούν να κατέλθουν στην Μεσόγειο εμείς θα προσπαθούμε να ανέλθουμε στον Εύξεινο Πόντο. Κάποια στιγμή η σύγκρουση θα καταστεί αναπόφευκτη.

Συμπέρασμα: ο μηχανισμός λήψεως αποφάσεων της εξωτερικής μας πολιτικής δεν επιτρέπεται να στηρίζεται σε ιδεολογικά προγεφυρώματα ξένων χωρών πχ ορθοδοξία, φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός, κλπ. Πρέπει να περιλαμβάνει τα κριτήρια που αναλύσαμε.