Ο Αλέξης, ο Βαξεβάνης και τα κωδικοποιημένα μηνύματα μιας συνέντευξης...

Γράφει ο Insider

Ήταν εδώ και λίγες εβδομάδες γνωστή στην πολιτική και δημοσιογραφική πιάτσα, η ρήξη στις σχέσεις της οικογένειας Καλογρίτσα με τον Κώστα Βαξεβάνη. Αφορμή φαίνεται ότι στάθηκαν οι επιθέσεις της εφημερίδας σε υψηλόβαθμα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατέχουν θεσμικό ρόλο στην Ελλάδα και το εξωτερικό και η διαφωνία του μέχρι τότε εκδότη με την στοχοποίηση των στελεχών αυτών και των οικογενειών τους.

Σύμφωνα με τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, ο Χ.Καλογρίτσας διαβεβαίωνε τους συνομιλητές του ότι ο ίδιος δεν έχει καμία σχέση με τις επιθέσεις της εφημερίδας και αναζητούσε τρόπο για να απαλλαγεί από αυτήν το συντομότερο. Σύμφωνα μάλιστα με συνομιλητές του, θα μπορούσε τότε αδαπάνως να απαλλαγεί από την χρηματοδότηση του εντύπου, εφόσον οι πωλήσεις της εφημερίδας κατρακυλούσαν κάτω από τα 20.000 φύλλα εβδομαδιαίως. Όμως κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό διότι η εφημερίδα λόγω της εμπειρίας του διευθυντή της Κώστα Βαξεβάνη, κατάφερε να σταθεροποιηθεί για αρκετές εβδομάδες στα 20.000 και κάτι, φύλλα...

Όλο το διάστημα που ακολούθησε, επιχειρήθηκε και από τις δύο πλευρές να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, πράγμα που επετεύχθη, μόνον όταν διέρρευσε στον Κυριακάτικο τύπο η έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος για την σκανδαλώδη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων Καλογρίτσα και τον “πιεστικό” τρόπο με τον οποίο διεκδικούσε την δανειοδότησή της.

Πολλοί μάλιστα στοιχημάτιζαν ότι η διαρροή αυτή έγινε με σκοπό να επισπευστεί το διαζύγιο μεταξύ των δύο πλευρών, και απ΄ ό,τι φαίνεται επιβεβαιώθηκαν πολύ γρήγορα.

Άλλωστε το διαζύγιο του Κώστα Βαξεβάνη με τον όμιλο Καλογρίτσα ήταν το δεύτερο επιχειρηματικό του διαζύγιο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά το διαζύγιό του με τον εφοπλιστή Καραγιώργη, ο οποίος είχε σοβαρά προβλήματα με την δικαιοσύνη.

Έτσι λοιπόν, μετά από ατυχείς συνεργασίες, ο Κώστας Βαξεβάνης βρέθηκε αποκλειστικός μέτοχος της εφημερίδας Documento που αρχική της φιλοδοξία ήταν να αποτελέσει το “αριστερό Πρώτο Θέμα”, με θεματογραφία και κυκλοφορίες που θα ανταγωνίζονταν την πρώτη εφημερίδα της Κυριακής.

Άλλωστε, τα τελευταία δύο χρόνια, στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν πραγματοποιηθεί ουκ ολίγες συσκέψεις, με σκοπό την δημιουργία απολύτως φιλικών προς τον Αλέξη Τσίπρα Μέσων Ενημέρωσης και τον “περιορισμό της επιρροής” των λεγόμενων συστημικών ΜΜΕ, που σύμφωνα με τους συμμετέχοντες στις συσκέψεις αυτές επηρέαζαν αποφασιστικά την κοινή γνώμη.

Γι' αυτό και οι ίδιοι παράγοντες εμφανίζονταν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι, για πρώτη φορά μετά το βατερλώ των τηλεοπτικών αδειών, από την απονεύρωση του ΔΟΛ, τον αργό θάνατο του MEGA, αλλά και την ισορροπημένη (πλέον) προσέγγιση των πολιτικών θεμάτων από τα τηλεοπτικά δελτία και τα έντυπα μέσα. Σε αυτό το περιβάλλον θεωρούσαν ότι τόσο η απολύτως ελεγχόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ κρατική τηλεόραση, μαζί με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων που διανέμει με φιλικό προς την κυβέρνηση τρόπο τις ειδήσεις στο σύνολο των μέσων, όσο και το Documento που “διαμορφώνει την επικαιρότητα” θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ αρχικό “όμιλο μέσων” που όμως θα δύναται να διευρυνθεί με προσθήκες παραδοσιακών “συστημικών” μαγαζιών που πλέον θα υποστηρίζουν την “αλήθεια” του ΣΥΡΙΖΑ...

Ο Πρωθυπουργός, ο Παπαγγελόπουλος, ο Πολάκης και το Documento

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον ο Πρωθυπουργός την τελευταία εβδομάδα έκανε δύο συμβολικές κινήσεις που δεν πέρασαν απαρατήρητες. Η πρώτη ήταν ότι επέλεξε να πάει την καθαρά Δευτέρα με την οικογένειά του στην Αίγινα. Η είδηση αυτή δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον, παρά μόνον για τις μεσημεριανές τηλεοπτικές ζώνες, εάν μαζί με την οικογένεια δεν βρισκόταν και ο πληθωρικός αναπληρωτής υπουργός υγείας Παύλος Πολάκης. Και αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, φωτογραφιζόμενος στο πλευρό του Παύλου Πολάκη ήθελε να συμβολίσει ότι οι πρωτοβουλίες του υπουργού του, η οξύτητα της κριτικής του προς την αντιπολίτευση, αλλά κυρίως η “σκανδαλοθηρία” του, δεν αποτελούν προσωπική επιλογή του Χανιώτη πολιτικού, αλλά στρατηγική επιλογή του ιδίου και της κυβέρνησής του.

Ίσως γι' αυτό να έσπευσε την προηγούμενη εβδομάδα -και μόλις δυο μέρες μετά την παρουσία του στο documento- ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος να ανακοινώσει τις εισαγγελικές έρευνες που παρηγγέλθησαν μετά από δημοσιεύματα της εφημερίδας του Κ. Βαξεβάνη και αφορούσαν ζητήματα που αναδείκνυε ο Παύλος Πολάκης και θεωρούσε ότι μέσω αυτών χτυπούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Η δεύτερη συμβολική κίνηση του Πρωθυπουργού ήταν να ανοίξει (και επισήμως) την πόρτα του Μαξίμου στον Κώστα Βαξεβάνη, παραχωρώντας του συνέντευξη για την εφημερίδα Documento. Με την κίνησή του αυτή ο Πρωθυπουργός επί της ουσίας όχι μόνον επιβράβευε τον δημοσιογράφο για τις ευθείες επιθέσεις του στους πολιτικούς του αντιπάλους και τις οικογένειές τους, αλλά έδινε σαφές στίγμα προς πάσα κατεύθυνση ότι το Μαξίμου “ευλογεί” την εφημερίδα αυτή και τις πρακτικές της.

Και όταν μιλάμε για στίγμα προς πάσα κατεύθυνση, δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το στίγμα που δίδεται από τον Πρωθυπουργό προς τις λεγόμενες “ανεξάρτητες αρχές” αλλά και την δικαιοσύνη, η οποία δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία και ταχύτητα στα θέματα που “αποκαλύπτει” το documento σε αντίθεση με ό,τι δημοσιεύεται σε οποιαδήποτε άλλο μέσο ενημέρωσης και αφορά τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα.

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον -αλλά και ιδιαίτερη αξία- τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού στην εφημερίδα του Κώστα Βαξεβάνη, που εν τέλει δίνει γραμμή εντός και εκτός Σύριζα. Τί λέει -μεταξύ άλλων- ο Πρωθυπουργός; Ότι ακόμα και σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρίσκεται στην κυβέρνηση αλλά δεν έχει καταλάβει ακόμα την εξουσία!

Για όσους αντιλαμβάνονται τί σημαίνει αυτό, ο Πρωθυπουργός προφανώς υπονοεί ότι δεν κατάφερε να πετύχει τον στρατηγικό του στόχο, δηλαδή την εγκαθίδρυση ενός κράτους απολύτως φιλικού προς το κόμμα του, που θα μπορεί να ικανοποιεί απολύτως τις προτεραιότητές του. Η δήλωση αυτή του κ. Τσίπρα ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του Δημοκρατικού κόσμου γιατί θύμισε σε πολλούς την ανοίκεια επίθεση της κυβέρνησης στο ΣτΕ αλλά και συνολικά στη Δικαιοσύνη, όταν δεν της επέτρεψε να εφαρμόσει την (τελικά αντισυνταγματική) απόφασή της για τον περιορισμό των τηλεοπτικών καναλιών, θύμισε επίσης την αντικατάσταση της επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής Δημοσίων Εσόδων με τρόπο πρωτόγνωρο για ευρωπαϊκή χώρα, και θύμισε τέλος την (αντισυνταγματική) απόπειρα παράτασης της θητείας των ανωτάτων Δικαστών παρά την υπέρβαση του ορίου ηλικίας τους.

Σε αυτήν όμως τη συνέντευξή του ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί και κάτι ακόμα:

Να επιδιώξει τον “αρραβώνα” της κυβέρνησής του με την (λεγόμενη) καραμανλική πτέρυγα της Ν.Δ., διαχωρίζοντάς την τόσο από την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο και από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά. Συγκεκριμένα, ο Πρωθυπουργός αναφερόμενος στον Κώστα Καραμανλή αναφέρει ότι αναγνωρίζει το ήθος του σε αντίθεση με την ηγεσία που τον διαδέχτηκε, χαρακτηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ως ανήθικο τον Αντώνη Σαμαρά...

Λίγο μετά αναφερόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μιλά με απαξιωτικό τρόπο για το πρόσωπό του, κατηγορώντας τον ότι βλέπει την χώρα σαν να είναι εταιρία.

Τέλος, επιφυλάσσει ύμνους για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, χαρακτηρίζοντάς τον “δύσκολο αντίπαλο σε σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έφερε καλύτερο αποτέλεσμα για τη Ν.Δ. από εκείνο του Σαμαρά”.

Πέραν της προφανούς γραφικότητας του επιχειρήματος (μιας και η Ν.Δ. του Μητσοτάκη ρίχνει ήδη γύρω στις 20 μονάδες διαφορά δημοσκοπικά στον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, ενώ η Ν.Δ. του κ. Μεϊμαράκη έχασε 250.000 ψήφους σε σχέση με τη Ν.Δ. του Σαμαρά) ο κ. Τσίπρας επιλέγει μειωτικούς χαρακτηρισμούς για εκείνους που πραγματικά αισθάνεται ως αντιπάλους του, ενώ επιλέγει να κολακέψει τόσο τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, όσο και τον Κώστα Καραμανλή, επιδιώκοντας προφανώς να δημιουργήσει ρήγμα στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όποιος άλλωστε ενημερώνεται από το documento ίσως να είχε διαβάσει την προηγούμενη εβδομάδα τη συνέντευξη του (αυτοπριοσδιοριζόμενου ως δεξιού) Δημήτρη Παπαγγελόπουλου που ενημέρωνε τους αναγνώστες της εφημερίδας ότι διατηρεί ακόμα και σήμερα καλή επικοινωνία με τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Αν διάβαζε και τις τελευταίες εκδόσεις των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, ίσως να αντιλαμβανόταν ότι στρατηγική του κ. Τσίπρα είναι να διχάσει τη Ν.Δ. μέσω των σχέσεων που διατηρούν ορισμένοι συνεργάτες του με στελέχη που πρόσκεινται στον Κώστα Καραμανλή.

Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές όπου ο εκ δεξιών σύμμαχός του Πάνος Καμμένος επιχείρησε το ίδιο, εμφανιζόμενος ως εκφραστής του Καραμανλισμού, επενδύοντας στην λήθη των ψηφοφόρων στην μία και μοναδική δήλωση του Κώστα Καραμανλή κατά την τελευταία 7ετία που αποδοκίμαζε τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του.

Η απόπειρα αυτή του κ. Τσίπρα να διχάσει τη Ν.Δ. μάλλον αποτελεί την τελευταία του ζαριά, στην προσπάθειά του για μια αξιοπρεπέστερη ήττα. Απ΄ότι φαίνεται η τακτική αυτή είναι δουλεμένη, αφού φαίνεται να τον ευνοεί η ανάδειξη της συναινετικής στρατηγικής Μεϊμαράκη, η οποία άλλωστε, ηττήθηκε και στις εθνικές εκλογές του 2015 αλλά και στις εσωτερικές εκλογές για την ηγεσία της Ν.Δ. Όπως δείχνει να τον εξυπηρετεί και η αμφισβήτηση της συσπείρωσης της Ν.Δ. η οποία σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις θυμίζει τα μεγέθη που εμφάνιζε το ΚΚΕ στα χρόνια της δόξας του.

Όπως μάλιστα θυμίζουν συνεργάτες του πρωθυπουργού κατά τις τελευταίες τους συσκέψεις, μόνον μέσω της δημιουργίας του κόμματος Καμμένου έγινε εφικτή η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ν.Δ το 2012, και προεκτείνουν την σκέψη τους υποστηρίζοντας ότι “τα κάστρα από μέσα μόνο μπορούν να πέσουν”.

Πάντως, προς ώρας, η στρατηγική αυτή φαίνεται να μην αποδίδει, γιατί ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε να “τσιμπά”, αλλά ούτε ο Κ. Καραμανλής και το περιβάλλον του να κολακεύονται ιδιαίτερα από την επίθεση φιλίας του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί, ακόμα και να ήθελαν να ανταποκριθούν, η κοινωνική δυσφορία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μεγάλη που όποιος επιχειρείται να ταυτιστεί με τον Αλέξη Τσίπρα και την Κυβέρνησή του, αυτομάτως κατατάσσεται στους πολιτικά αντιπαθείς. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελε σήμερα ο Κ. Καραμανλής για την υστεροφημία του...