Απίστευτο άρθρο για τη ρωσική σκέψη απέναντι στην Ουκρανία!

Την Πέμπτη, η Ουκρανία εορτάζει (σ.σ. εόρτασε) την 26 επέτειο της ανεξαρτησίας της. Στο Κίεβο πραγματοποιείται παρέλαση, στην οποία παίρνουν μέρος στρατιώτες χωρών του ΝΑΤΟ, και ως επίσημος προσκεκλημένος συμμετέχει ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας. Πολλοί στην χώρα μας θεωρούν ότι η Ουκρανία χάθηκε για τη Ρωσία. Αλλά πόσο μακριά πήγε η Ουκρανία ή σωστότερα πόσο μακριά την πήγαν;

Tου Πιότρ Ακόποφ Μετάφραση: Σωτήρης Δημόπουλος

 

26 χρόνια ανεξάρτητης ύπαρξης του ουκρανικού κράτους και πάνω από 3 χρόνια από τη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία οδήγησαν πολλούς στη Ρωσία να πιστεύουν ότι πλέον η Ουκρανία έχει για πάντα αποκοπεί. Πράγματι, υπάρχει τέτοιο κράτος στα δυτικά μας σύνορα που προηγουμένως ήταν κομμάτι της χώρας μας και τώρα είναι ξεχωριστή, ανεξάρτητη οντότητα.

Ναι, λένε, είναι βέβαια κρίμα για τους Ρώσους στο Ντονμπάς, και στις άλλες περιοχές της Ουκρανίας, πρέπει να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά τους, και το Ντονμπάς να το ενώσουμε με τη Ρωσία, αλλά την Ουκρανία γενικά την χάσαμε. Οι αιτίες που αναφέρονται είναι διάφορες. Άλλοι μιλούν για τα συμφέροντα της Δύσης, την επιθυμία των ΗΠΑ να αποσπάσουν την Ουκρανία από τη Ρωσία, την ιδεολογική προετοιμασία, που έγινε στον πληθυσμό της Ουκρανίας το τελευταίο μισό αιώνα.

Άλλοι θεωρούν ότι τα γεγονότα του 2014 προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά στις ουκρανο-ρωσικές σχέσεις. Η Κριμαία και το Ντονμπάς μάς οδήγησαν στο ότι οι ηγεμονικές ελίτ στο Κίεβο κατηγορούν ανοιχτά τη χώρα μας ως εχθρό, και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ουκρανίας θεωρεί τη Ρωσία ως επιτιθέμενη δύναμη. «Τώρα με τη ρωσοφοβία τρέφονται από την παιδική ηλικία στην Ουκρανία και μετά από 10-20 χρόνια θα υπάρχει μια εντελώς αντιρωσική κοινωνία», αναστενάζουν κάποιοι απαισιόδοξοι στη Ρωσία.

Όλα αυτά μεμονωμένα ακούγονται λογικά, αλλά το συμπέρασμα για την οριστική απώλεια της Ουκρανίας είναι λανθασμένο. Και ιδού γιατί: Η Ουκρανία δεν μπορεί να υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος, γιατί αποτελεί τμήμα του ρωσικού πολιτισμού, του ρωσικού κράτους. Η απόσπασή της από τη Ρωσία ήταν και θα παραμείνει μια κοινή τραγωδία. Και ο πόλεμος στο Ντονμπάς είναι μόνον μία από τις συνέπειες αυτής της πληγής.

Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα για μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη ύπαρξη της Ουκρανίας. Υπάρχει η επιθυμία της Δύσης, τμήματος του πληθυσμού της Ουκρανίας, της σημερινής άρχουσας τάξης. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε σε σχέση με αυτό που είναι αντιτίθεται σ’ αυτήν την θέληση.

Δεν είναι μόνον η κοινή ιστορία και η κουλτούρα, δεν είναι μόνον οι δεσμοί των ανθρώπων και των οικογενειών, είναι όλα κοινά. Είναι σαν να εξετάζει κάποιος το πόδι ή το χέρι ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα. Η γη της σημερινής Ουκρανίας δεν είναι απλώς το λίκνο του ρωσικού πολιτισμού, αλλά και αναπόσπαστο τμήμα του.

Οι Ουκρανοί ζουν από την Καμτσάτκα έως το Καλινινγκράντ, και αυτό φαίνεται όχι μόνον στους ανθρώπους με τα επίθετα που τελειώνουν σε «ο» (τυπική κατάληξη για τους έχοντες ουκρανική καταγωγή). Είναι όλοι τους κάτοικοι της Ρωσίας –οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ, οι Κοζάκοι, οι κάτοικοι της Σιβηρίας, οι Ουκρανοί. Όλοι αυτοί είναι ένας ρωσικός λαός, που τα διάφορα τμήματά του έχουν διαφορετικές περιφερειακές ιδιαιτερότητες.

Για να ξεχωρίσεις την Ουκρανία, να την κάνεις «μη Ρωσία» σημαίνει να διαμελίσεις τον ρωσικό λαό. Δηλαδή να τον σκοτώσεις. Ο Μπρζεζίνσκι έγραψε ότι χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία δεν θα είναι αυτοκρατορία, αλλά δεν είναι έτσι. Χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία δεν θα είναι Ρωσία, δεν θα είναι ρωσικός πολιτισμός και ρωσικός λαός. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή.

Ποιο είναι το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας; Είναι η μια από τις περιοχές, απ’ όπου προήλθε η «ρωσική γη», μαζί με το βορειοανατολικό Ρους. Είναι μια τεράστια περιοχή με πολύ μεγάλο πληθυσμό. Τώρα εδώ ζουν 40 εκ. άνθρωποι και στη Ρωσία 145, από τους οποίους τα 120 Ρώσοι. Αυτό σημαίνει ότι το ένα τρίτο από τον ρωσικό πληθυσμό που ζει στη χώρα μας. Μπορεί κάποιο κράτος ή πολιτισμός να χάσει τέτοιο ποσοστό του πληθυσμού του, που ζει σε μια τεράστια ιστορική περιοχή, και να επιβιώσει;

Ναι, θεωρητικά μπορεί –αλλά μόνον στην περίπτωση, αν χάσει έναν πόλεμο, και η χαμένη περιοχή θα κρατιέται από έναν πολύ ισχυρό γείτονα, και θα γίνει δορυφόρος του. Τότε το τμήμα του κράτους που απομένει πρέπει να μάθει να ζει μόνο του, μαρτυρικά υπομένον την απώλεια των πατρογονικών εδαφών και αναμένοντας την ώρα της ρεβάνς, δηλαδή την επανένωση. Ναι, επανένωση, διότι αυτό είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία για έναν μεγάλο λαό, που δημιουργεί κράτος-πολιτισμό. Αν δεν επιδιώκει να γίνει πάλι ενιαίο, σημαίνει, δεν είναι ένας λαός.

Αλλά, όμως, φαίνεται σαν οι «Ουκρανοί» δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Ρώσους, ότι δεν θέλουν να επανενωθούν. Ναι, μπορεί για ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού της Ουκρανίας να είναι έτσι, αλλά αυτό είναι προσωρινή, επιβαλλόμενη από πάνω, επινοημένη άποψη. Στην πραγματικότητα, όμως, παραμένουν Ρώσοι όπως και οι κάτοικοι της Ρωσίας.

Και εδώ ήδη από μας, από μεγάλο τμήμα του λαού, που ζει στο διατηρημένο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, εξαρτάται η μελλοντική επανένωση. Αν εμείς κατανοήσουμε, ότι είμαστε ένας λαός, αν εμείς, έχοντας αυτό ως αφετηρία, καταστρώσουμε τα σχέδια για το μέλλον και την πολιτική μας, τότε και αυτό θα γίνει.

Η δύναμη του ρωσικού πνεύματος, η εμπειρία της ρωσική κρατικής υπόστασης δείχνουν, ότι πάντοτε βρίσκαμε δυνάμεις για την αποκατάσταση του καταστρεμμένου και διαλυμένου κράτους ως μορφή της ζωής του ρωσικού λαού. Πολύ περισσότερο που η παρούσα διάλυση πραγματοποιήθηκε όχι ως αποτέλεσμα στρατιωτικής ήττας αλλά ως συνέπεια εντελώς ανεπιτυχών μεταρρυθμίσεων, που προκάλεσαν αναταραχή και διάλυση της χώρας.

Είναι κατανοητό ότι την ανεξάρτητη ύπαρξη της Ουκρανίας την εκμεταλλεύθηκαν αμέσως οι γεωπολιτικοί μας αντίπαλοι. Αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειές τους είναι αυτό που λένε «πολύ λίγοι» για να αποσπάσουν για πάντα και αξιόπιστα ένα κομμάτι του ρωσικού λαού από ένα άλλο.

Μπορούν να πετύχουν μόνον σε μια περίπτωση: αν εμείς συμβιβαστούμε με τη διαίρεση, αν στη συνείδησή μας «παρατήσουμε» την Ουκρανία. Τότε ναι, όλα τα προγράμματα για τον σχηματισμό της «αντι-Ρωσίας», με τη δημιουργία «ουκρανικού έθνους» θα οδηγηθούν σε μη αναστρέψιμες αλλαγές. Και στη θέση της «μητέρας των ρωσικών πόλεων» θα έχουμε την Βαρσοβία – των πρώην αδελφών μας που μας μισούν.

Αλλά για να γίνουν οι Πολωνοί τόσο ρωσοφοβικό έθνος χρειάστηκαν πολλοί αιώνες, διαφορετική θρησκευτική πίστη και πόλεμοι. Με τους «Ουκρανούς» δεν είμαστε καν αδέλφια, είμαστε ένα σύνολο. Γι’ αυτό η αντίσταση του ενιαίου οργανισμού του ρωσικού λαού θα είναι πολύ ισχυρή.

Αλλά δεν θα τους δώσουμε και χρόνο στους εχθρούς μας για την «επιχείρηση της διαίρεσης». 25 χρόνια ύπαρξης των δύο ξεχωριστών κρατών δεν είναι τίποτε μπροστά στη μεγάλη ιστορική κλίμακα των λαού μας. Πολύ περισσότερο που μεγάλο διάστημα ακόμη και αυτή η διαίρεση δεν είχε ολοκληρωτικό χαρακτήρα, αλλά μάλλον σχηματικό, η δομή παρέμεινε κοινή.

Τώρα, που στην Ουκρανία λαμβάνει χώρα μια διαδικασία όχι απλά ιδεολογικής αλλά και στρατιωτικής διαμόρφωσης όχι μια «μη-Ρωσίας» αλλά μιας «αντι-Ρωσίας», η διαίρεση καθίσταται αισθητή. Η ιδεολογική και προπαγανδιστική μεταχείριση του πληθυσμού της Ουκρανίας, η διαμόρφωση «Ουκρανών» από τους Ρώσους, όλ’ αυτό είναι βεβαίως πολύ μα πολύ κακό. Αλλά δεν είναι λόγος αποθάρρυνσης.

Όσο περισσότερο προσπαθούν να μας διασπάσουν, τόσο πιο σκληρή θα είναι η αντίδραση που θα ακολουθήσει. Την ίδια στιγμή κανένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ρώσων δεν θα γίνει. Η Μόσχα δεν θα επιτρέψει να αιματοκυλιστούν η Ουκρανία και η Ρωσία. Και αυτό αποτελεί την κύρια απειλή στην μελλοντική μας επανένωση – οι προσπάθειες να οργανωθεί ένας μεγάλος πόλεμος, να αιματοκυλιστούν τα δύο τμήματα ενός λαού.

Κανένας άλλος τρόπος για να αποκοπεί η Ουκρανία από τη Ρωσία από τους αγγλοσάξονες παράγοντες της στρατηγικής δεν θα πετύχει. Να πολεμήσουν για τον έλεγχο του δυτικού τμήματος του ρωσικού κόσμου τώρα δεν είναι έτοιμοι ούτε οι Γερμανοί (δηλαδή η ηπειρωτική Ευρώπη) ούτε η υπερατλαντική αυτοκρατορία. Αυτοί χρειάζονται τους Ρώσους για να εξασφαλίσουν μόνοι τους τη διάσπασή τους, και κατά προτίμηση με αίμα.

Από μόνη της η ουκρανική ηγεσία μπορεί να υποστηρίξει κάποιο ομοίωμα κράτους, και αυτό όσο βασική ιδέα της ύπαρξής του είναι η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ένας μύθος που υφίσταται ήδη βαθιά κρίση. Αλλά η πλήρης απογοήτευση από την ελπίδα ότι «το εξωτερικό θα μας βοηθήσει» θα οδηγήσει την ανεξάρτητη Ουκρανία σε κατάσταση εσωτερικών συγκρούσεων και αναταραχής.

Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία θα έχει όλη τη δυνατότητα για την επιστροφή του προσωρινά χαμένου. Για την επανένωση του αναπόσπαστου τμήματος του εαυτού της. Άλλο μέλλον απλώς δεν μπορεί να υπάρξει, αν μιλούμε για μέλλον στο οποίο θα υπάρχει η Ρωσία.