Φιλελληνικές “Μεγάλες Προσδοκίες” των ξένων κερδοσκόπων, 1824-1825 (μια άλλη οπτική για τα δάνεια της ανεξαρτησίας)
γράφει ο κ. Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου* (σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση στα "Θέματα Ελληνικής Ιστορίας")
Πολλά
έχουν γραφεί από πολλούς ιστορικούς για τα δύο “θαλασσοδάνεια” τής
Ανεξαρτησίας. Όχι όμως αρκετά, ούτως ώστε οι πολιτικοί μας ταγοί να
μπορέσουν να συνάγουν χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα
από τις θλιβερές δανειακές επιδόσεις τής εμπολέμου νεοφυούς Ελληνικής
Πολιτείας στις διεθνείς χρηματαγορές το 1824-1825. Συνοπτικά, τρεις
εβδομάδες πριν την εισβολή των αιγυπτιοαφρικανικών στρατευμάτων τού Ιμπραήμ Πασά
στην Πελοπόννησο (12/2/1825), η Ελλάδα είχε ήδη (αυτο)καταστραφεί
οικονομικώς αφού είχε καταστεί μία υπερχρεωμένη χώρα: Παρότι το Ελληνικό
Κράτος διέθετε τότε μεγάλη ταμειακή ρευστότητα σε συναλλαγματικά
διαθέσιμα, και μάλιστα σε χρυσές λίρες Αγγλίας, εντούτοις η Ελλάδα τότε,
τον Φεβρουάριο 1825, ήταν μία χώρα που ήταν οικονομικώς χρεωκοπημένη,
κοινωνικώς διαλυμένη και στρατιωτικώς “ανοχύρωτη” (ήδη από την
26/1/1825).